Een aanranding als kind… ze draagt het haar leven lang mee

Wat een nare berichten altijd in de pers. Grote zedenzaak hier, mishandeling van een oma of aanranding van een kind daar. Ik sta daar dubbel in; aan de ene kant denk ik aan mijn collega casemanagers die ongetwijfeld heel druk bezig zijn met het opvangen van de ouders van de slachtoffertjes van bijvoorbeeld een aanranding. Ik zie het vele werk wat dit voor hen met zich meebrengt, en ik voel de emotie die elk mens voelt bij deze berichten. Aan de andere kant dwarrelen daar eigen herinneringen doorheen. Herinneringen van de aanranding van een kind toen ik 5 jaar oud was. Mijn aanranding. Een aanranding die mijn leven in 1 dag veranderde van onschuldig en open, naar gesloten en in de war…

De aanranding van een kind

Een warme zomerdag, een onschuldig 5-jarig meisje gekleed in slechts een zwembroekje (ja, zo’n warme dag was het). Een 5 jaar oudere zus bij me en ook een buurman met slechte plannen, die de kans kreeg ze ook uit te voeren.

Op een braakliggend terrein achter ons huizenblok zag hij zijn kans en sloeg toe. Het leven van twee meiden op z’n kop. Startbeeld; Ik op de arm van de buurman om niet in aanraking te komen met de brandnetels. Hij hield me zo stevig vast dat het elastiek van mijn zwembroekje in mijn huid sneed. Ik aarzel en besluit er toch wat van te zeggen. Tot mijn schrik merk ik dat hij niet zijn arm verplaatst, maar mijn broekje naar beneden trekt. Ja, maar dat hoort toch niet? Paniek. Gevolgd door een totale black out.

Volgende beeld; ik zie mijn zus staan voor de frambozenstruik. Die struik staat op het deel van het terrein waar we eigenlijk niet mogen komen. Te afgelegen, niemand die je ziet. Maar we zijn er op de één of andere manier toch belandt. Mijn zus doet haar best om de buurman af te weren, dat lukt.

Lees ook: je bent slachtoffer, geen slettebak!

Ik sta als bevroren

Volgende beeld; ik sta als bevroren. De buurman doet met me wat hij wil. Mijn zus smeekt en praat op me in om met haar mee naar huis te gaan. Ik schreeuw van binnen “ik wil dat dit stopt”, maar ben niet in staat daar naar te handelen. Uiteindelijk krijgt mijn zus me toch zo ver. Of ze krijgt de buurman zo ver te stoppen en me te laten gaan. Ik weet het niet precies meer. We lopen naar huis terwijl zus volgens mij van alles tegen me zegt. Ik hoor het niet precies en ben volledig in shock. Zij helpt me volgens mij om mijn broek op te trekken. ’s Middags zegt zus…”Mam, Elsemiek moet je wat vertellen… “, maar Elsemiek houdt haar mond. Voor haar was de aanranding al achter slot en grendel, een doos die jaren later pas weer open kon.

Zo’n kleine 20 jaar therapie (op en af, niet continue gelukkig) is nodig om dit geheel voor mezelf helder te krijgen. Te doorvoelen. Alle effecten die het op mijn leven heeft gehad in beeld te krijgen en het eindelijk echt los te kunnen laten. En er ook de positieve kanten van in te gaan zien (daarom ben ik zo goed in mijn vak als casemanger en therapeut). 20 jaar heb ik nodig gehad om weer verder te kunnen, weer te kunnen vertrouwen. En toch, heel af en toe komt het in alle heftigheid weer terug. Als alle media berichten rondom nare gebeurtenissen rond gaan. Dan haalt het me toch weer onderuit.

Als slachtoffer van een aanranding heb je namelijk levenslang. Maar er is een verschil; ik kan de grond onder mijn voeten beter blijven voelen, ook al valt hij af en toe nog weg. En ik heb een Lief om bij te (sc)huilen. Ook dat maakt een groot verschil. Ik moet het nog steeds zelf dragen, maar dat hoeft niet langer alleen…